Rozcvička – česky a esperantem

Nejen, že jsme každý jiný, ale jak tak jdeme světem, nabíráme zkušenosti, netroufnu si říct, že moudříme. Sbíráme zkušenosti, zkoušíme novinky. Každý cvičitel je jiný, každý to s námi myslí dobře, každý má snahu nás rozpohybovat a jak velí současná móda, všichni se snaží naladit nás pozitivně. A když se stane, že si před nás stoupne někdo, kdo vedl cvičení posledně, můžeme si být jistí, že cvičení nebude jako posledně. Snažím se nevynechat jediné. Žádné svědomí, Margito, obyčejná zvědavost. Necvičím, dívám se. Ne jako kritik, ale co kdyby někdo přišel s něčím, co bych byla ochotná vyměnit za svoji pohodlnost.

Zatím. Každé ráno, když otevřu oči a uznám za vhodné, že by bylo dobře vstát z postele, pomalu líně se protáhnu. Od palců na nohou až ke konečkům prstů na rukách. Žiju. Několikrát roztáhnu prsty a skrčím prsty u nohou. Jde to. Lehce nohy v kotníku převrátím doleva, doprava. nepřeháním to. Dvakrát, třikrát. Natáhnu špičky nohou dopředu, pomalu, co to jde a udělám fajfky. Podruhé, potřetí. Pokrčím nohy v kolenou, a zas doleva, doprava, hezky kolena přitisknout k posteli. Ještě jednou a potřetí. Zkusím něco jako anti klik. Chodidla opřu o postel a zkusím nadzvednout zadek. No, žádná velká sláva, ale jde to. Tak ještě jednou. Ruce, až do teď jsem je měla natažené za hlavou., sepnu a propletu prsty, vytočím dlaně a hezky se protáhnu. Dnes je mi sympatická trojka, tak ještě dvakrát. Pomalu ruce položím podle těla, co nejvíc roztáhnu prsty a pomalu, roztažené prsty skrčím. Třikrát. Pak sepnu ruce jak k modlitbě a prsty zatlačím doleva, a doprava. Třikrát. Sevřu ruce do pěstí, co nejvíc to jde, natáhnu prsty. Třikrát. Zakroužím zápěstím doleva a doprava. Zakroužím rukama v loktech a pomalu se  na posteli posadím.Je to dobré. Jsem celá. Otočím hlavu doleva a podívám se co nejvíc to jde doleva a na druhou stranu a nahoru a dolů. Samozřejmě si to ještě dvakrát zopakuju. Položím hlavu na jedno rameno, na druhé. I to mi jde. Sice ve mně trochu křupe, ale jde to. Hlavou netočím, takhle si stěžuju, že mám „motejlici“. Nikde nic nechybí. Pokládám nohy na podlahu a pomalu jdu k umyvadlu. Abych mohla žít sama se sebou v pohodě, nekoukám se do zrcadla. Naberu vodu do dlaní. Studenou. Ta první voda z kohoutku není ledová. Ponořím do vody obličej, otevřu oči. A teď už se můžu kouknout do zrcadla, usměju se na sebe. Za prvé proto, že co si jeden neudělá sám, to nemá, za druhé proto, že vím, že už to lepší nebude. I tak díky a Bože, dej, ať to tak dlouho zůstane.

A teď v esperantu. Ne já, to Jindra myslela na esperantisty.

Mia gimnastiko en Skokovy

Ni homoj estas ĉiuj diversaj kaj ni dum siaj vivoj kolektas spertojn, sed mi ne povas diri, ke ni saĝecas. Ni spertiĝas per kolekto de novaĵoj kaj sekvas konsultantojn. Ĉiu konsultanto estas malsimila kaj ĉiu havas bonajn intencojn. Ĉiu volas nin movigi laŭ samtempa modo, ĉiu deziras por ni bonon kaj pozitive influi. Ĉiam, kiam la ekzercanto ripete staras antaŭ ni, neniam la gimnastiko estas la sama. Mi klopodas ĉiam ĉeesti. Kara, Margit, nur per simpla scivolo! Mi ne gimnastikas, mi observas. Ne kiel kritikanto, mi nur serĉas, ĉu hazarde la gvidanto portos ion interesan, poste eble mi volontus superi mian pigron. 

Ĝis hodiaŭ mi ĉiun matenon dum mi malfermas okulojn kaj pensas, ke estas konvene ellitiĝi, mi malrapide tiras la korpon de poleksoj ĝis finetoj de fingroj. Mi vidas, ke mi vivas. Kelkfoje mi disigu fingrojn. Jes, funkcias! Mi turnas maleolojn maldekstren, dekstren, sen forto, konforte. Mi turnas per piedoj, du foje, tri foje…Same per genuoj. Plandojn mi metas sur liton kaj levas gambojn. Nenio heroa, sed la korpo funkcias, nu ankoraŭ unu foje. La brakojn mi havis rektitajn apud kapo. Nun mi manojn kunigas kaj tiras tutan korpon. Hodiaŭ plaĉas al mi numero tri, do ankoraŭ tri foje. Malrapide mi metas brakojn apud la korpo kaj distiros fingrojn kaj entiros – nu tri foje. Kaj malrapide mi sidiĝas. Bone mia korpo estat tuto. Mi turnas kapon dekstren, maldekstren , supren, malsupren kaj du foje mi tion ripetas.  Mi metas kapon al unu ŝultro, al la dua. Mi aŭdas iometan krakon. La kapon mi ne turnigas, ĉar povas okazi malekvilibro. Nenio mankas al mi, ĉiuj artikoj funkcias. Mi metas krurojn sur plankon kaj malrapide alproksimiĝas al lavujo. Mi ne rigardas min en spegulo, mi volas vivi kun mi mem en konkordo. Mi trempas manojn en akvon, malvarman, tamen la unua akvo el krano ne estas tro malvarmega. En akvon mi metas vizaĝon, malfermos okulojn. Nun mi povas vidi min en spegulo kaj mi ridas al mi mem. Unue pro tio, ke se vi mem al si ne faros ion, neniu faros tion al vi kaj due – ĉar pli bone ne estos. Kaj bona Dio donu, ke tio restos ankoraŭ longe…